سیه مستی به دور ساغرت بیتاب می گردد
به عرض سرمه گرد چشم مستت خواب می گردد
کمین عشرتی دارد اما ساز اشکی کو
درین گلشن چو شبنم گل کند مهتاب می گردد
ضعیفی مایهٔ شوق سجودم در بغل دارد
شکست رنگ تابی پرده شد محراب می گردد
شد ازترک تماشا خار را هم بستر مخمل
به چشم بسته مژگان دستگاه خواب می گردد
گل ناز دگر می خندد از کیفیت عجزم
شکست رنگ من در طرهٔ او تاب می گردد
ز دل خواهی نوایی واکشی مگذار بی یأسش
همان سعی شکست این ساز را مضراب می گردد
مکن دل را عبث خجلت گداز خودفروشیها
که این گوهر به عرض شوخی خود آب می گردد
امید عافیت از هرچه داری نذر آفت کن
زآتش مزرع بیحاصلان سیراب می گردد
ز شرم زندگی چندان عرق ریز است اجزایم
که گر رنگی به گردش آورم گرداب می گردد
فلک می پرورد در هر دماغی شور سودایی
جهانی را سر بیمغز از این دولاب می گردد
در عزم شکست خویش زن گر جراتی داری
درین ره هر قدر گستاخی است آداب می گردد
به هر جرات حریف تهمت قاتل نی ام بیدل
به کویش می برم خونی که آنجا آب می گردد
