غبار ما به جز این پر شکستنی که ندارد
کجا رود به امید نشستنی که ندارد
هزار قافله پا درگل است و می رود از خود
به فرصت و نفس بار بستنی که ندارد
چه زخمهاکه نچیده ست دل به فرقت یاران
ز ناخن المی سینه خستنی که ندارد
سپند مجمر تصویرهمچو من به که نالد
ز وحشتی که فسرده ست و جستنی که ندارد
گذشته است جهانی ز اوج منتظر عنقا
به بال دعوی از خویش رستنی که ندارد
اسیر حرص چه کوشش کند به ناز رهایی
بر این دکان هوس دل نبستنی که ندارد
به حیرتم چه فسون است دام حیرت بیدل
تعلقی که نبودش ، گسستنی که ندارد
