تمام شوقیم لیک غافل که دل به راه که می خرامد

جگربه داغ که می نشیند نفس به آه که می خرامد

ز اوج افلاک اگر نداری حضور اقبال بی نیازی

نفس به جیبت غبار دارد ببین سپاه که می خرامد

اگرنه رنگ ازگل تو دارد بهار موهوم هستی ما

به پردهٔ چاک این کتانها فروغ ماه که می خرامد

غبار هر ذره می فروشد به حیرت آیینهٔ تپیدن

رم غزالان این بیابان پی نگاه که می خرامد

ز رنگ گل تا بهار سنبل شکست دارد دماغ نازی

دراین گلستان ندانم امروزکه کج کلاه که می خرامد

اگر امید فنا نباشد نوید آفت زدای هستی

به این سر و برگ خلق آواره در پناه که می خرامد

نگه به هرجا رسد چوشبنم زشرم می باید آب گشتن

اگر بداندکه بی محابا به جلوه گاه که می خرامد

به هرزه درپردهٔ من و ما غرور اوهام پیش بردی

نگشتی آگه که در دماغت هوای جاه که می خرامد

مگر ز چشمش غلط نگاهی فتاد بر حال زار بیدل

وگرنه آن برق بی نیازی پی گیاه که می خرامد