بولهوس از سبک سری حفظ سخن نمی کند
در قفس حبابها، باد وطن نمی کند
لب مگشای چون صدف تا گهر آوری به کف
گوش طلب که کارگوش هیچ دهن نمی کند
قطره محیط می شود چون ز سحاب شد جدا
روح ز وهم خود عبث ترک بدن نمی کند
هستی خود گداز من شمع شرر بهانه ای ست
لیک کسی نگاه گرم جانب من نمی کند
خون امید می خورد بی تو دل شکسته ام
طرهٔ سرکشت چرا یاد شکن نمی کند
بسکه هوای غربتم چون نفس است دلنشین
جوهر من در آینه فکر وطن نمی کند
نیست به عالم جنون گردش رنگ عافیت
هیچکس از برهنگی جامه کهن نمی کند
پنبهٔ داغ عاشقان نیست به غیر سوختن
مرده صفت چراغ ما سر به کفن نمی کند
دیده به صدهزار اشک محو نثار مقدمی ست
آه که آن سهیل ناز یاد یمن نمی کند
منع غنای دلبران نیست به جهد عاشقان
بلبل اگربه خون تپد غنچه سخن نمی کند
از عزبی به طبع خود جمع مکن مواد ننگ
شوهر خویش می شود مرد که زن نمی کند
ناله به شعله می تپد حلقهٔ داغ گو مباش
شمع بساط بیکسان ساز لگن نمی کند
زخم تو آنچه می کند با دل خستگان عشق
صبح نکرده با هوا، گل به چمن نمی کند
سایهٔ دور ازآفتاب مغتنم خود است و بس
طالب وصل او شدن صرفهٔ من نمی کند
نیست دمی که شانه وار در خم فکر زلف یار
بیدل سینه چاک من سیر ختن نمی کند
