هرکه در اظهار مطلب هرزه نالی می کند
گر همه کهسار باشد شیشه خالی می کند
بهر حاجت پیش هر کس رو نباید ساختن
خفت این تصویر را آخر زگالی می کند
منعم و تقلید درویشان، خدا شرمش دهاد
چینی خود را عبث ننگ سفالی می کند
جز خری کز صحبت اهل دول نازد به خویش
کم کسی با خرس فخر هم جوالی می کند
جسم خاکی را به اقبال ادب گردون کنید
این بناها را خمیدن طاق عالی می کند
خامشی دل چسبیی دارد که تا وامی رسیم
حرف نامربوط ما را شعر عالی می کند
شبهه از طاق بلند افکنده مینای شعور
ابروی بی مو به چشم ما هلالی می کند
لاف منعم بشنو و تن زن که آب و رنگ جاه
عالمی را بلبل گلهای قالی می کند
با همه واماندگی زین دشت و در باید گذشت
سایه گر پایی ندارد سینه مالی می کند
بسکه جای پر زدن تنگ است درگلزار ما
چارهٔ پرواز رنگ ، افسرده بالی می کند
در عدم بیدل تو و من شیشه و سنگی نداشت
کس چه سازد زندگی بی اعتدالی می کند
