زبان فرسوده نقدی را که شد پا بسته سودایش
قیامت دارد امروزی که در یادست فردایش
محیط عشق برمحرومی آن قطره می گرید
که دهر از تنگ چشمی در صدف وامی کند جایش
درین گلشن نه تنها بلبلست از خانه بر دوشان
که عنقا هم غم بی آشیانی کرد عنقایش
اگرکام امیدی بر نگرداند می هستی
توان پیمانه پرکرد از شکست رنگ مینایش
حضور آفتاب از سایه گرد عجز می چیند
زپستی تا برون آیی نگاهی کن به بالایش
فزودنها نقاب وحشت است اجزای امکان را
نیابی جز شرر سنگی که بشکافی معمایش
برون از عرض نقصانم کمالش عالمی دارد
نمودم قطره واری موج سر دادم به دریایش
زیارتگاه احوال شهید کیست این گلشن
که در خون می تپد نظاره از رنگ تماشایش
به زندان داشت عمری جرأت جولان غبارم را
به دامن پاکشیدن داد آخر سر به صحرایش
ترحم کن برآن بیدل که از افسون نومیدی
به مطلب می فشاند دست و برخود می رسد پایش
