شعلهٔ بی بال وپر سجده گر اخگر است
سعی چو پستی گرفت، آبله ی پا، سر است
باعث لاف غرور نیست جز اسباب جاه
دعوی پروازها در خور بال و پر است
عرض هنر می دهد دل ز خم و پیچ آه
آینهٔ داغ اگر دود کشد جوهر است
خواری دیوان دهر عزت ما بیش کرد
فرد چو باطل شود سر ورق دفتراست
چند زند همتم فال بنای امل
رشتهٔ نومیدیی دارم و محکم تر است
ناله ز هر جا دمد، بی خلش درد نیست
زخمه رگ ساز را تیزتر !ز نشتر است
اهل دل آتش دم اند، بین که به روی محیط
آبله های حباب از نفس گوهر است
یار در آغوش تست هرزه به هرسو متاز
دیده ی بینا طلب جلوه نگه پرور است
نیست بساط جهان ، قابل دلبستگی
ریشهٔ ما چون نفس در چمن دیگر است
شیوه تغافل خوش است ورنه به این برق حسز
تا تو نظرکرده ای آینه خاکستر است
غیرفنا نگسلد بند غرور نفس
رشتهٔ این شمع را عقده کشا صرصر است
بیدل از آشوب دهر سرن کشیدی به جیب
زورق توفانی ات بیخبر از لنگر است
