فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (۴۹).

فِیهِما عَیْنانِ تَجْرِیانِ (۵۰). در آن دو بهشت دو چشمه روانست.

فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (۵۳).

مُتَّکِئِینَ عَلی فُرُشٍ، بازنشستگان اند خفتگان بر جامها باز گسترده.

فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (۵۵).

فِیهِنَّ قاصِراتُ الطَّرْفِ، در آن فراشها کنیزکان اند فرو داشته چشمان.

فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (۵۷).

فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (۵۹).

کَأَنَّهُنَّ الْیاقُوتُ وَ الْمَرْجانُ (۵۸)، گویی که آن کنیزکان مرواریداند و یاقوت.

هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلَّا الْإِحْسانُ (۶۰)، هست پاداش نیکویی مگر هم نیکویی..؟.

فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (۶۳)

فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (۶۵).

مُدْهامَّتانِ (۶۴) دو بهشت سخت ژرف رنگ و سیراب رنگ.

هِما عَیْنانِ نَضَّاخَتانِ (۶۶)