در دل بوالهوس ار ذوق محبت می بود
عاشق از رشک گرفتار چه محنت می بود
جای می ساقی اگر خون جگر می دادی
آن زمان بر سر پیمانه چه صحبت می بود
چشم حیران شده ام طالع آیینه نداشت
ورنه عکس تو درین چشمه حیرت می بود
غم ز دل رفت که این روز سیاه آمد پیش
کاش این آینه را زنگ کدورت می بود
هیچ کس نوبر لطف تو نمی کرد، اگر
با مَنَت لطف به اندازه حسرت می بود
گریه ام فرصت نظّاره نمی داد امشب
سیر می دیدمش ار ... فرصت می بود
غیر از گریه ام افتاده به غیرت قدسی
کاش یک چشم زدن بر سر غیرت می بود
