با اینهمه بود، غیر نابود نه ایم
در عین وجود هیچ موجود نه ایم
ما ناب گلابیم، گل آلود نه ایم
یا همچو چراغ تیره در دود نه ایم
حاصل که رسیده تا بجائی کارم
کزیاد رود اگر بیادش آرم
صد شکر که آشفته سر و دستارم
بر گشته ز دوست خلوت و بازارم
گاهی دم خود بسالها، دربازیم
گاهی به دمی ملک سکندر گیریم
چون اهل ریا چو ربنا در گیریم
درویشی ما بسی که ساغر گیریم
داغ دل خود به هیچکس ننمودیم
کارایش روزگار بر هم نزدیم
چون شعله به هیچ همدمی دم نزدیم
کز سوز دل آتشی به عٰالم نزدیم
کو زلف مشوشی که در هم پاشیم
کو شعلهٔ آتشی که در هم گیریم
تا چند بساط شادی و غم گیریم
راه و روش مردم عالم گیریم