هجرت کردی ، باز گرفتی عالم

پیغمبر آخر الزمانی گویی

شاها ، بجلال ، آسمانی گویی

در دانش وجود بحر و کانی گویی

از حسرت رخسار تو ، ای زیباروی

از ناله چو نال گشتم ، از مویه چو موی

یک عالم را سخای تو باز خرید

از رنج نیاز و آفت درویشی

ای رکن الدین ، ز ابر و دریا بیشی

وز جملهٔ سرشان گیتی پیشی

این جور ، که رفت بر تنم ، کی رفتی ؟

وین رنج ، که هست بر دلم ، کی بودی؟

عدل تو اگر چهره بما بنمودی

ور چشم عنایتت نظر فرمودی

تا بندهٔ تو شدم ز غم آزادم

از بندگی توام مباد آزادی

ای دست زمانه بسته از بیداری

وز دست گشاده داد بخشش دادی

تن زیر پی حادثه مفرش کرده

با ناخوشی زمانه دل خوش کرده