ناصرالدین شاه روشن دل که هر صبحش سپهر

عرضه می دارد که خورشید درخشانم تویی

سطر با شعر فروغی را به خشنودی بخوان

شب که از بهر طرب در بزم سلطانم تویی

هم به صورت والهٔ انوار پیدایت منم

هم به معنی واقف اسرار پنهانم تویی

آن که بر خونش نمی گیرد گریبانت منم

وان که مژگانش نمی دوزد گریبانم تویی

آن که می گرید به یاد لعل خندانت منم

آن که می خندد به کار چشم گریانم تویی

آن که آسان می سپارد جان به دیدارت منم

آن که مشکل می پسندد کار آسانم تویی

آن که می جوید به هر شامی سر زلفت منم

وان که می خواهد به هر صبحی پریشانم تویی

گر مسلمان کافرم خواهد مقام شکوه نیست

تا بت بی باک و شوخ و نامسلمانم تویی

برق عشقت کفر و ایمان مرا یکسر بسوخت

کز رخ و گیسو بلای کفر و ایمانم تویی

دشمن بیگانه ام تا شاهد بزم منی

مانع پروانه ام تا شمع ایوانم تویی