گریه از دل نبرد کلفت روحانی را

عرق شرم نشوید خط پیشانی را

فضای دهر شود همچو گریه گوهر بار

کجا سخای تو دندان نمود چون خنده

اگر گریه دو چشم من فراهم نامد

وز خنده دهان من زهم باز نششد

خواب سنگین شود از زمزمه آب روان

نرگس یار گرانخواب شد از گریه ما

جود او چیست ابر بی گریه است

علم او چیست بحر بی معبر

چنین نگریم ، نی نی خطاست گریه چنین

به عهد خواجه نه نیکوست گریهٔ بسیار

کجا به صحبت پاکان رسی که دیدهٔ تو

به سان شبنم گل اشکبار باید و نیست

او هم آنجا به تواضع بنشست

گریه و آه و فغان در پیوست

درون آتش از آنم که آتشین گل من

مرا چو پارهٔ دل در کنار باید و نیست

آن راند به سوز و درد محمل

وین ماند ز گریه پای در گل