خوش خرامان داد طبع سست بنیادم دهید
خاک من بیش از غباری نیست بر بادم دهید
در فرامش خانهٔ هستی عدم گم کرده ام
یادی از کیفیت آن الفت آبادم دهید
از خیالش در دلم ارژنگها خون می خورد
یک سر مو کاش سر در کلک بهزادم دهید
نغمهٔ دردی به صد خون جگر پرورده ام
گر دماغی هست گاهی دل به فریادم دهید
زین تهی دستی که بر سامان فقر افزوده ام
صفر اعداد کمالم منصب صادم دهید
خون مشتاقان نباید بی تامل ریختن
زان مژه نیش جگرکاوی به فصادم دهید
فرصت سعی فنا ذوق وصال دیگر است
جان کنی گر رخصتی دارد به فرهادم دهید
تا نخندد از غبارم تهمت آزادگی
بعد مردن هم کف خاکم به صیادم دهید
نیست چون آیینهٔ دل پردهٔ ناموس حسن
شیشه مقداری به یاد آن پریزادم دهید
پُر فرامش رفته ام دور از طربگاه وفاق
گر به یاد کس رسم از حال من یادم دهید
سرمه ام ، پیش که نالم ، شرم آن چشمم گداخت
خامشی هم بی تظلم نیست گر دادم دهید
واگذاریدم چو بیدل با همین یاس و الم
کو دماغ زنده بودن تا دل شادم دهید
