دوری منزلم از بسکه ندامت اثر است
سودن دست ز پا یک دو قدم پیشتر است
عالمی سوخت نفس ، در طلب و رفت به باد
فکر شبگیر رها کن که همینت سحر است
قطرهٔ ما به طلب پا زد و از رنج آسود
بی دماغی چقدر قابل وضع گهر است
تا خموشی نگزینی حق و باطل باقی ست
رشته ای راگره جمع نسازد دو سر است
رنج خفت مکش از خلق به اظهارکمال
نزد این طایفه بی عیب نبودن هنر است
در چنین عرصه که عام است پرافشانی شوق
مشت خاک تواگرخشک فروماند تر است
دعوی عشق و سر از تیغ جفا دزدیدن
در رگ حوصله ، خونی که نداری جگر است
طینت راست روان کلفت تلخی نکشد
گره نی لب چسبیده ذوق شکر است
هرکس از قافلهٔ موج گهر آگه نیست
روش آبله پایان خیالت دگر است
خواب فهمیده ای و در قفس پروازی
باخبر باش که بالین تو موضوع پر است
این شبستان گرهی نیست که بازش نکنند
به تکلف هم اگر چشم گشایی سحر است
ترک هستی کن و از ذلت حاجت به درآی
تا نفس باب سوال است غنا دربه در است
ما و من تعبیهٔ صنعت استاد دلیم
قلقل شیشه صدای نفس شیشه گر است
هرکجا آینه دکان هوس آراید
پر به تمثال منازید نفس در نظر است
بیدل از عمر مجو رسم عنان گرداندن
قاصد رفتهٔ ما بازنگشتن خبر است
