چشم عیبت چو نباشد گل و خاشاک یکی ست
پاک بین را همه جانب نظر پاک یکی ست
عالمی قرب غمت یافته اما نه چو من
کشته بسیار ولی بسته فتراک یکی ست
زخم شمشیر بلا بر سر هم می آید
خورده صد تیغ مرا بر جگر و چاک یکی ست
قرب بعدم نشود موجب شادی و ملال
پیش سودازدگان قدر گل و خاک یکی ست
هرکجا هست ملالی همه مخصوص من است
هیچ جا نیست ز غم خالی و غمناک یکی ست
غیر آیینه کسی روی تو را سیر ندید
کوکب سعد همانا که بر افلاک یکی ست
نکته سنجان همه یک نوع شناسند سخن
در طبیعت همه جا نشات ادراک یکی ست
قدسی از حب وطن چند نشینی به قفس؟
خیز و پرواز سفر کن همه جا خاک یکی ست
