من به طوفانِ ملامت متغیّر نشوم

که به هر باد به هم بر نشود دریایی

کشیده تیغ زبان بر ملامت مردم

نهاده پنبه به گوش از نصیحت بابا

هر کجا بر سرِ کویی بنشستم عمدا

رستخیز آمد و طوفانِ ملامت برخاست

ملامت نفست می برد دعای مسیح

غرامت قلمت می کشد عصای کلیم

درِ ملامت اگر عاقلید مردم را

خبر کنید که بگشاده ام دگرباره

از ملامت می شود مغزم تهی

با گران جان نسبتی دارد خمار

عذر من بپذیر اگرچه هستم از تقصیر خویش

هم سزاوار ملامت، هم سزاوار عتاب

می کشد عشق از کنارم در میان

گرچه از دستِ ملامت جسته ام

پند پدر شنیدم و گفتم ملامت است

زینرو از آزمایش آن طبع سر کشید

تا کی خمار سنگ ملامت توان کشید؟

زین شهر رخت خویش بدر می بریم ما