شکوهٔ جور تو نگشاید دهان زخم را
تیغ میلی می کشد خواب گران زخم را
سینه چاکیم وخموشی ترجمان عجزماست
سرمه باشد جوهر تیغت زبان زخم را
عاشقان در سایهٔ برق بلا آسوده اند
ره ز لب بیرون نمی باشد فغان زخم را
دردمندم یأس می جوشد اگر دم می زنم
ابرو از تیغ است چشم خونفشان زخم را
پرده دار جاده کی گردد هجوم نقش پا
از سخن خون می تراود ترجمان زخم را
تا رسد برکنگر مقصود دست ناله ای
بخیه نتواند نهان کردن دهان زخم را
نقد عشرت را زبانی نیست از سودای درد
برده ام تا کرسی دل نردبان زخم را
جوهر اسرار آیا از خلف گیرد فروغ
خنده در بار است چون گل کاروان زخم را
از حدیث دردمندان خون حسرت می چکد
خون کند روشن چراغ دودمان زخم را
تا به وصف تیغ بیدادت زبان پیدکند
غیر موج خون زبان نبود دهان زخم را
بی بهاری نیست دندان بر جگر افشردنم
موج خون انگشت حیرت شد دهان زخم را
گرد بی دردی به روی هر دو عالم فرش بود
بخیه دارد شبنمیها بوستان زخم را
زین بیابان کاروان صبح بیخود می رود
سجده ای کردم چو مرهم آستان زخم را
بینوایی نیست ساز پرفشانیهای شوق
نیست مقصد جزفنا محمل کشان زخم را
صبح امیدیم بیدل آفتاب عشق کو
ناله خوش کرده ست امشب آشیان زخم را
