گوهر کند ز قطره و شکر دهد ز نی

خار آورد ز خاره و گل بردمد ز خار

هشیار سری بود ز سودای تو مست

خوش آنکه ز روی تودلش رفت ز دست

ز کوی میکده برگشته ام ز راه خطا

مرا دگر ز کرم با ره صواب انداز

ادراک عقل خیره ز ذات و صفات تو

ذاتت بری ز فخر و صفاتت عری ز عار

ز دست رفتم و هیچم ز دست بر نامد

ز دست رفته خود را چرا نگیری دست

زاهد دهدم، توبه، ز روی تو، زهی روی

هیچش، ز خدا شرم و ز روی تو حیا نیست

ز محرمان سراپرده وصال شوم

ز بندگان خداوندگار خود باشم

با نرگس مخمورت بیمست ز بیماری

با زلف چلیپایت ترسست ز ترسائی

گر طالبی، فروغ بگیری ز آفتاب

ور غالبی، دریغ نداری ز مشتری

ز بوستان نعیمم گزیر هست ولیک

ز دوستان قدیمم نه ممکنست گزیر