خدای عزّوجل مان قناعتی بدهاد

که راستی را من زین طمع به فریادم

قدمش خاصیت فرّ همایی دارد

بر سرِ هر که فکند از سرِ احسان سایه

به فر جهاندار بستش میان

به گردن برآورد گرز گران

رود باد و گوید که خورشید گفت :

که فرّ بزرگی نشاید نهفت

کنون تا به جیحون سپاه منست

جهان زیر فر کلاه منست

به فر آل پیغمبر ببارید

مرا بر دل ز علم دین نثاری

عمری عمر خود بیفشانده

عمری رفته فرّ حق مانده

عید عجمی به فرّ فروردین

در سبزه گرفت ساحت غبرا

فلاطون که فر الهیش بود

ز دانش به دل گنج شاهیش بود

بی فر همای شرع ماندی

چون جغد در آشیان معقول